میرزا فرج الله صدیقیان متخلص به واصف بیدگلی

میرزا فرج‏ الله صدیقیان «واصف بیدگلی» در سال 1266 هـ.ش (1308هـ.ق) در کوچه دربند محله توی‏ ده بیدگل دیده به جهان گشود.
پدرش آقایوسف، انسانی آگاه، معتمد و برخوردار از علم و مکنت بود.
محیط مساعد و مذهبی خانواده، وسیله رشد و استعداد کم‏نظیر این فرزند گردید.
و او علی‏رغم این که از مکتب و سواد مرسوم بهره‏ای نبرده بود، توانست در کودکی، قرآن و معارف اسلامی را بیاموزد.
فکر روشن و زبان گویای وی در سرودن شعر، به ویژه در مدح و منقبت ائمه اطهار(علیهم‏السلام)، بی‏نظیر است.
واصف ساده‏زیست و قناعت‏پیشه بود و از راه بزازی (پارچه‏فروشی) امرار معاش می‏نمود.
او اعتقادی عمیق و ارادتی عظیم به اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم‏السلام) داشت و شهرت وی نیز در برپایی مراسم عزاداری برای حضرت اباعبدالله الحسین(علیه‏السلام) در محرم است تا آنجا که به پایه‏گذاری هیأت سقایی بیدگل انجامید.

اشعار واصف (مشتمل بر 5000 بیت) توسط نزدیکانش ثبت و در دو نوبت به زیور طبع، آراسته گردیده است. واصف بیدگلی فرزندی نداشت و تنها میراث او همان اشعار وی می‏باشد.
وی در سال 1334 هـ.ش در سن 69 سالگی بدرود حیات گفت و در ایوان ورودی حرم امامزاده هادی (ع) بیدگل به خاک سپرده شد.