دیالوگ بیدگلی-توصیه-سینما پارادیزو

دیالوگ بیدگلی-توصیه-سینما پارادیزو

قسمتی از دیالوگ فیلم سینما پارادیزو:

هر روزی که اینجا زندگی کنی

 فکر می کنی اینجا مرکز دنیاست

 فکر می کنی هیچوقت چیزی عوض نمیشه

 پس برای یکی دو سال میری

 وقتی بر می گردی همه چیز عوض شده
 
 طناب پاره شده

 چیزی که اومدی پیداش کنی اونجا نیست

 چیزهایی که مال تو بوده رفته

 برای مدت زیادی باید دور باشی

 برای سالها..

 تا برگردی و مردمت رو پیدا کنی

 زمینی که توش بدنیا اومدی

 ولی الان این ممکن نیست

 تو الان از من کور تری

-کی اینو گفته؟ "گری کوپر"؟
جیمز استیوارد"؟ "هنری فوندا"؟ "

- نه "توتو"

 هیچکس نگفته

 این دفعه مال خودمه

 زندگی مثل فیلم ها نیست

 زندگی...

 خیلی سخت تره

از اینجا برو...!

سینما پارادیزو (به ایتالیایی: Nuovo Cinema Paradiso)‏ فیلمی است ایتالیایی به کارگردانی جوزپه تورناتوره و با بازی فیلیپ نوآره ساخته شده به سال ۱۹۸۸. این فیلم در ۶۲امین مراسم اهدای جایزه اسکار موفق به کسب اسکار بهترین فیلم غیر انگلیسی‌زبان شد.

موضوع این فیلم سانسور و همچنین عشق می‌باشد . آهنگ این فیلم را انیو موریکونه آهنگ‌ساز برجستهٔ ایتالیایی ساخته است .

این فیلم با تغییراتی از سیمای جمهوری اسلامی نیز پخش شده است.

“سینما پارادیزو” حکایت زیبای همزیستی و قرابت سینما و مردم است. شب‌های طولانی که مردم وقت زندگی را داشتند و آنقدر وقت داشتند که “اوقات فراغتی” واقعی برایشان وجود داشته‌باشد و بعد، تمام آن وقت اضافه را در سینما پر کنند. تمام رویاهایشان در دیدن وصال عشاق فیلم،خلاصه می‌شد و رویای عشق بازیگران، دل‌هایشان را روشن می‌کرد. سینما چنان تاثیری در زندگیشان داشت که عاشق شدنشان، عشق‌ورزیشان، آزار و اذیت‌های ساده‌شان و شادی‌هایشان را در آن‌جا بدست می‌آوردند. روزهایی که فیلم‌های صدا دار به نمایش در می‌آمدند اما مردم هنوز با فیلم‌های صامت چارلی چاپلین قهقهه می‌زنند. روزهایی که قبل از نمایش فیلم، یک گزارش مفصل درباره‌ی جنگ را تماشا می‌کردند. روزهایی که سینما دم می‌کرد، یخ می‌بست و فیلم‌ها آتش می‌گرفتند.

“جوزپه تورناتوره“ی بزرگ، شاهکاری به تمام معنا ساخته که هرگاه بخواهیم از نفس سینما سخن بگوییم،نام فیلم او را به عنوان مثالی شاخص ذکر کنیم. او در فیلمی نزدیک به سه ساعت، شخصیت‌ها را با دقت و حوصله می‌پرورد و در یک‌سوم پایانی فیلم، ضربه‌های اساسی را به بیننده وارد می‌کند. بازی‌ها، واقعاً دیدنی است. خدا می‌داند که سالواتوره‌ی کوچک، چقدر با کارهایش بیننده را می‌خنداند، چقدر بیننده دلش به حال فقر و نجابت مادر جوان و بیوه‌اش می‌سوزد، چقدر عشق سالواتوره و النا را دوست دارد و چقدر با سالواتوره‌ی میانسال همدرد می‌شود. تازه، به همه ی اینها شخصیت دوست‌داشتنی آلفردو را هم باید اضافه کرد. اما این فیلم اگر عنصری غیر از همه‌ی اینها را در خود نداشت، امروز اینقدر به یاد ماندنی نمی‌شد. “انیو موریکونه” موسیقی‌ای برای فیلم ساخته که کمترین توصیفش، شاهکار است. خود من، عاشق آن موسیقی سکانس آخر فیلمم که اگر اشتباه نکنم، نام آن قطعه “Love Them For Nana” هست.